Dwa wersy o smutku
Nieopisane jest piękno łzy spadającej
Za ostatnie promienie słońca
Za ostatnie promienie słońca
Ćma
po tylu ciemnych dniach w końcu pojawia się promień radości zdający się rozrastać w czasie przyciąga mnie w sposób pierwotny instynktowny i tak upragniony stawiam krok, stopę w plamę światła i cofam ją cofam się uciekam w kąt jeszcze nie mogę jeszcze nie nie wiem kiedy może jutro może wcale
Komentarze
Prześlij komentarz